inburgeringcursus

Lieve allemaal,

Elke week heeft z’n hoogte- en z’n dieptepunten en ik ga dit verhaal beginnen met het dieptepunt dus hou je vast. We hebben een auto-ongeluk gehad! Gelukkig is het lang niet zo erg als je nu vast denkt maar leuk is anders. Zoals elke morgen rij ik naar de townships, samen met andere vrijwilligers. Ik wilde de parkeerplaats van onze school opdraaien toen er opeens de taxi die achter mij zat, mij inhaalde aan de kant waar ik naar toe draaide. Even wat achtergrondinformatie: taxibusjes rijden hier als gekken. Dit is omdat ze zo veel mogelijk mensen in hun busje willen proppen om zoveel mogelijk te verdienen. Hierdoor rijden ze zelfs achteruit op een weg waar je 70 mag en dat soort achterlijke manoeuvres. Dit weet ik natuurlijk inmiddels wel maar ik had nu mijn knipperlicht aan en ik was mijn draai al aan het maken dus ik kon er echt niets aan doen. We schrokken allemaal enorm! Gelukkig had niemand iets, alleen lag onze bumper op straat en zit er een deuk in zijkant van de neus van onze auto. Hoop gedoe daarna om midden op straat mij te moeten verdedigen dat het echt niet mijn schuld was. Een hoop mensen die het gezien hadden en zich ermee bemoeiden, gelukkig waren zij het wel met ons eens dat het niet onze fout was. Iris had onze organisatie gebeld en die zei dat het totaal geen zin had om de politie erbij te halen omdat we toch zouden verliezen omdat we blank zijn. Ik sprong zo’n beetje uit mijn vel toen ik dat hoorde, weet ik ook eens hoe het is om gediscrimineerd te worden. Na de gegevens van de taxichauffeur opgeschreven te hebben, hebben wij de getuigen een verklaring laten tekenen. De volgende dag hebben we toch een zaak gemaakt bij het politiebureau om onszelf niet in problemen te brengen, mocht de taxichauffeur alsnog zelf aangifte willen doen. Ach, alles moet je een keer gedaan hebben, inclusief een bezoekje aan een politiebureau in de townhips! Het is nog even afwachten hoe het verder gaat maar hoogstwaarschijnlijk doet de verzekering niets, de politie ook niet en die taxichauffeur al helemaal niet dus moeten we de schade zelf betalen. Volgens de lokale mensen zijn we nu echte Zuid-Afrikanen want iedereen heeft wel een keer een aanrijding gehad met een taxi, een soort van inburgeringcursus dus. :-)

Nu het hoogtepunt van de week: Iris en ik hadden een oudermiddag georganiseerd op donderdagmiddag voor de ouders/verzorgers van de kinderen van ons project. We wilden ze de kans geven om ons te leren kennen en om vragen te stellen over ons project. Ook wilden we zelf graag kennis maken om wat meer van de achtergrond van de kinderen te leren kennen en om hen te vertellen welke vooruitgang wij zien bij de kinderen. Marieke had ons gewaarschuwd dat er niet veel ouders of zelfs helemaal niemand zou komen. Ouders zijn niet erg geïnteresseerd in hun kinderen, de pijnlijke waarheid. We hebben deze middag zo goed mogelijk voorbereid met het schoolhoofd die ook aanwezig zou zijn omdat de ouders daar misschien meer waarde aan hechten dan aan 2 blanke meiden. Er zijn 3 ouders geweest! Dat wil zeggen: een moeder, een tante en een oudere zus. Het was een zeer geslaagde middag waarbij voor ons het leukste was om te horen dat de tante duidelijk verschil ziet in het gedrag maar dat ze niet wist waar dit door kwam. Ze wist ook niet van ons project af maar ze ziet nu in dat deze verandering door onze begeleiding komt. Erg leuk om enthousiaste reacties te krijgen van de ouders/verzorgers en nog leuker om te merken dat wij ook veranderingen in gedrag bereiken buiten de school en als wij er dus niet bij zijn.

We hebben met de kinderen een moederdagknutselwerkje gemaakt. Erg leuk en gelijk een goede opening om meer te weten te komen over wie de kinderen als hun verzorger zien, namelijk lang niet altijd hun moeder. Ook hebben we het spelletje wie ben ik gedaan, waarbij de kinderen door middel van vragen erachter moeten komen welk beroep ze ‘zijn’. We zagen nog maar weer een keer dat het voor de kinderen moeilijk is om hun fantasie te gebruiken. Gelukkig zagen we ook dat met wat aanmoediging het al stukken beter is dan in het begin. De vragen die de kinderen stelden, waren voor ons ook weer een aanknopingspunt voor een gesprek. Een van de kinderen vertelde bijvoorbeeld dat zijn vriend van 13 jaar in een mortuarium werkt. En tijdens een ander gesprek kwam er naar voren dat de vader van een meisje haar moeder verlaten had en dat niemand wist waar hij was.

In de weekenden zijn Iris en ik weer druk bezig om ons schoolwerk af te krijgen, maar natuurlijk moet dit afgewisseld worden met wat leuks. Zo hebben wij vorig weekend gekookt voor Jacco en Mawethu en zijn we daarna op stap geweest. Zondag heerlijk van het zonnetje genoten! Dit is helaas niet altijd meer het geval. Het koelt hier om 4 uur af en het is zelfs soms bewolkt. We zijn inmiddels echt gewend hier want we gedragen ons alsof het hartje winter is bij 18 graden, inclusief dikke truien, sjaals en de openhaard aan. Dat wordt nog wat als we terug naar Nederland komen… Afgelopen weekend zijn we naar de markt geweest, uit eten gegaan, een afscheidsdinertje voor een van mijn huisgenootjes en naar de bioscoop.

Vandaag zijn we eerder naar huis gegaan van ons project omdat het onrustig is in de townships. Dit was vorige week ook al omdat er hoop gedoe is in de Education Department van Zuid-Afrika. Vorige week was er ook al af en toe een staking maar dit stelde nog niet zo veel voor. Vandaag echter wel… De school vlakbij die van ons is vandaag in opstand gekomen. De ouders zijn boos omdat ze beter onderwijs willen voor hun kinderen. Het onderwijs is momenteel erg slecht in de townships omdat veel docenten niet betaald kunnen krijgen. De opstand bestond uit het in brand steken van autobanden en met brandende vlaggen rondzwaaien, een hoop geschreeuw en de hele meute ging alle andere scholen langs om daar steun van te vragen. Toen de stoet schreeuwende mensen aan de poort van onze school stond, vonden wij het genoeg geweest en wilden we naar huis. We konden er alleen niet door dus moesten we eerst wachten totdat ze naar de volgende school gingen. Thuis zei een huisgenootje dat ze op de radio gehoord had dat wegen afgesloten waren omdat daar ook allemaal brandende takken op lagen. Morgen zou het nog erg onrustig zijn omdat de stakingen doorgaan dus we zullen even moeten afwachten hoe en of we deze week verder kunnen werken.
Gek genoeg ervaar ik het allemaal veel minder bedreigend dan het nu waarschijnlijk klinkt. Ik denk dat dit komt omdat ik gewend ben aan de omgeving en door de vele verhalen van de kinderen niet meer zo schrik van zoiets. Ik merk ook dat ik echt het gevoel heb dat ik hier woon en niet meer op bezoek ben. Ik vind het leuk om dat te merken, maar ik blijf 1 ding missen: jullie! Dus daarom vind ik het niet erg om te bedenken dat ik hier nog maar minder dan een maand ben. De tijd vliegt maar dat vind ik prima! :-)

Veel liefs