what a day!

Lieve Allemaal,

Eerst even zo kort mogelijk over vorige week zondag en de afgelopen week, voordat we zullen vertellen hoe super het wildpark, Amakhala, met de kids was!
Zondag middag na de kerk zijn we met alle vrijwilligers naar de markt geweest om nog meer souvenirs te kopen. ’s Avonds zijn we met zijn vieren (Annemarie, Dorothee en wij) ook nog met Avril mee gegaan naar haar kerk. Net als die ochtend hadden we weer onze mooiste kleren aan en hoodfdoeken op, wat een schater lachende Avril opleverde, want schijnbaar was dat in haar kerk helemaal niet nodig!! Dit was niet het enige contrast met het kerkje (schuurtje) van die ochtend, want deze “kerk” was bijvoorbeeld net een grote fabriekshal met minstens 350 bezette plastic stoelen. Verder was er een drumstel, keybord, podium, drie van die (concert) schermen en heeel veel mensen in spijkerbroeken. (ipv jurken en rokken!!). Ook werden er allemaal volwassen mensen gedoopt in een zwembad wat op het podium stond, iets wat ze maandelijks schijnen te doen. Ook had je geen kerkboekje zoals in Nl, maar werden de teksten op de schermen geprojecteerd. Het leek af en toe meer op een concert dan een mis, al helemaal toen de dansgroep die we ook bij het holidayprogram een showtje gaf! Heel apart. Leuk om te zien, maar helaas eindigde de 3,5 uur durende mis met een saaie preek van 1,5 uur en dat maakte het totaal van 5.5 uur in de kerk zitten van die dag wel een beetje te veel van het goede.

Bij back 2 school hebben we ook weer een leuke week gehad. Het blijven de moeilijk hanteerbare jongentjes, maar het is mooi om te zien dat ze eindelijk vooruit gaan en onze band steeds sterker wordt. Zo worden we bijvoorbeeld met de dag meer plat geknuffeld en gekust door ze. De hit onder de jongste jongetjes in hun pauze is en blijft het “Jonassen”. In het Afrikaans roepen ze dan ‘Maak my Williewaalie’ en als we ze dan hoog heen en weer slingeren en laten eindigen met een soort salto komen ze niet meer bij van het lachen. TE SCHATTIG!
Verder wisselen we nu ook af en toe met de vrijwilligers van de klas met de oudere jongens van Back 2 School waarvan de jongste ongeveer 10 is en de oudste 17. Het niveau ligt ook daar erg laag, maar daarvan kunnen tenminste de meeste wel lezen. Voor de afwisseling natuurlijk ook wel is fijn om af en toe ook met jongens te zitten die wel al een klein beetje iets kunnen.

Bij de secondairy school zijn we naast het verven met de community stars en een paar na-schoolse leerlingen vooral bezig geweest met het regelen voor Amakhala. Dat viel ons niet mee, want de bus, hoofd van de school en Amakhala zelf werkten niet altijd even fijn mee. Zoals niet terugbellen, leugens van een luie bus telefoon miep en het niet goedkeuren van het vrijgeven van de kinderen door de hoofd van de school bijvoorbeeld. Maar het lastigste van alles was waar we de grens moesten trekken voor welke kinderen we wel en niet mee konden nemen. We konden nu eenmaal niet meer dan 45 kinderen meenemen... Uiteindelijk hebben we in overleg met Amakhala toch nog 2 extra kids mee kunnen nemen die echt niet mochten onderbreken.
Woensdag is de man (29) die ons een paar weken terug met Avril op straat had gespot en ons nu nogal schijnt te aanbidden voor de derde keer langsgekomen op het project. Deze keer had hij geen traditionele lekkernijen meegebracht (dat moest hij de eerstke van Avril doen anders mocht hij ons niet komen opzoeken), maar kwam hij om weer even te kletsen. We moeten er wel bij zeggen dat hij heel aardig is en ons al veel nieuwe dingen over Zuid Afrika heeft kunnen vertellen. Alleen die date waar die van droomt zien we niet zo zitten...

Gisteren was het dan eindelijk zover! Zowel de dag van Karlijn haar verjaardag als Amakhala was aangebroken! Karlijn werd ’s ochtends verrast door een opgeruimde woonkamer en kamer vol met ballonnen (met briefjes) en een ontbijt bestaande uit gebakken ei, meloen, cake, cornflakes en broodjes uit de oven.
Samen met Annemarie en Dorothee (Jacco woont sinds dinsdag in Marieke haar huis, want zij is tijdelijk in Nl) hebben we toen ontbeten en cadeautjes gegeven, voordat we met een toeterende auto met ballonnen uit het raam naar school gingen om daar op de bus te wachten.
De buschauffeur was aan de late kant en kwam ook nog eens in een veel schralere en kleinere bus dan we hadden afgesproken. Vooral Avril was hier nogal boos over en eisde dat we hem gingen omruilen, maar wegens tijdgebrek hebben we toen besloten het maar zo te laten. 32 kindjes, 8 community stars, 4 vrijwilligers, Avril en wij twee stapten met stralende gezichten de bus in. Onderweg naar het park hebben ze naast het landschap (waar velen voor het eerst doorheen reden!!) ook genoten van de snoepjes en onze zelfgebakken cake voor Karlijns verjaardag die we voor ze hadden.
Het viel nog niet mee om de goede ingang van Amakhala te vinden, maar de vreugde was des te groter toen we er waren. 5 Landrover Jeeps kwamen ons ophalen bij de poort en zijn met gillende en stralende kinderen van geluk naar de verzamelplaats gescheurd! Daar kregen ze de afgesproken lunch van Amakhala en een stencil waarop ze de dieren aan konden kruisen voordat we twee en half uur met de 5 open dak Jeeps op safari met ze zijn geweest. Ze hebben hun ogen uitgekeken van alle indrukwekkende beesten en keer op keer ontzettend goed geluisterd naar ons en de rangers. Na de safari had Amakhala nog wat leuke en leerzame vragen voor ze voordat we met een bus vol tevreden en uitgeputte en dus slapende kinderen terug naar huis reden. Ze konden allemaal heerlijk slapen tot het moment dat de bus ineens vol op zijn rem ging (dachten wij), maar het bleek dat de bus zo brak was dat de wielen ineens besloten om om de haverklap te blokkeren waardoor wij op de snelweg(!) met een stank van verbrand rubber steeds bijna stil stonden voordat ze pas weer deblokkeerde... Met deze schokkende en dus levensgevaarlijke bus is er toen verder gereden. De meeste kinderen zagen het gevaar er niet van in en vonden het allemaal prachtig, maar het jongentje naast Manja flipte helemaal omdat zijn traumatische herrinneringen aan een auto ongeluk weer boven kwamen....Gelukkig deed met hem praten en hem vasthouden wonderen en heeft ze hem kunnen troosten. Op het moment zelf niet zo leuk, maar achteraf natuurlijk een spannend avontuur waar nog veel over gepraat wordt.
Ondanks dit einde weten we dan ook zeker dat niemand deze mooie dag ooit nog zal vergeten!
Namens alle kinderen en ons willen wij dan ook alle sponsers hier enorm voor bedanken!

Veel liefs Manja en Karlijn

p.s Dit bericht hebben we met een USB stick op het internet bij Jacco kunnen plaatsen omdat wij dinsdag pas weer internet krijgen. Daarom nu nog geen foto’s maar die komen zo snel mogelijk!